อาจไม่ต้อง "รัก" แค่ "รู้จัก" กันก็พอ

ช่วงนี้หลายๆ มหาวิทยาลัยคงอยู่ในช่วงของการรับน้อง ที่มหาวิทยาลัยของผมก็เช่นกัน

ตอนนี้คงกำลังคึกคักกับการรับน้อง พิธีกรรมที่ค่อยๆ เสื่่อมความขลังลงเรื่อยๆ

หลายคนอาจมองว่าไม่ดี กิจกรรมพวกนี้ไม่ควรจะมีด้วยซ้ำ 

แข่งกันแอดมิดชั่นแทบตายเพื่อจะมาเรียนนะเว้ย ไม่ได้จะมาทำกิจกรรม โธ่โว๊ย!!

บางทีผมเองก็อยากรู้ว่าเด็กสมัยนี้มองการรับน้องไว้แบบไหน (พูดเหมือนตัวเองแก่มากได้ข่าวว่าเพิ่งจบ)

นึกไปถึงตอนผมเข้าปี 1 ผมมองการรับน้องว่าเป็นกิจกรรมที่รุ่นพี่ต้องการส่งต่อหรือสื่อสารบางอย่างกับเรา

ไม่ใช่เพียงแค่ให้แหกปากบูม ยืนหน้าตึงโดนพี่ว้ากใส่ เพื่อทำให้รุ่นน้องอย่างเราๆ "รัก" กัน

ตอนผมขึ้นปี 2 ผมก็เป็นพี่ว้าก และยิ่งกว่านั้นรุ่นผมอนาถสุดมีเพื่อนๆ แค่ 12 คนที่มาช่วยกันรับน้อง

จนเป็นที่กล่าวขานในเรื่องความสามัคคี และเสียสละ ในหมู่รุ่นพี่และรุ่นน้อง ไม่มากก็น้อย

ผมเชื่อว่าเหตุการณ์หลายๆ อย่างที่เริ่มต้นในวันนั้น 

ทำให้ พวกผม รุ่นพี่ และรุ่นน้อง เกิดความสัมพันธ์ที่แนบแน่น

มากกว่าแค่คนรู้จัก เพื่อน พี่ น้อง แต่เป็น "ครอบครัว"

ครอบครัวใหญ่ที่มีคนหลายแบบอยู่ด้วยกัน

 อาจด้วยวิชาเอกที่ผมเรียนนั้นเป็นเอกเล็กๆ มีแค่รุ่นละ 20 กว่าคน

ครู อาจารย์ ก็เป็นเหมือนพ่อ เหมือนแม่ มากกว่าที่จะเป็นแค่ศิษย์กับอาจารย์

(หลายคนอาจไม่เชื่อว่าจะมี สาขาวิชาไหนในประเทศไทยแห่งนี้ที่เป็นแบบนี้ แต่เชื่อเถอะครับมีอยู่จริงๆ)

วกกลับมาที่เรื่องรับน้อง 

ความสัมพันธ์ที่ผมบอกเหล่านี้ ไม่ได้เกิดขึ้นอย่างฉับพลันทันทีตอนที่เรายืนหน้าตึงอยู่ในแถวระเบียบ 

แล้วกำลังโดนรุ่นพี่ว้าก สั่งสอน บอกให้เรา "รักกัน" และ "ไม่ทิ้งกัน"

แต่เกิดขึ้นหลังจากนั้น

เกิดขึ้นหลังจากที่เราได้ผ่านเรื่องราวต่างๆ ด้วยกัน ไม่ว่าจะสุขจะทุกข์ 

จะสนุกเป็นบ้า หรือว่าจะเหนื่อยจนน้ำตาไหล

สิ่งที่รุ่นพี่กำลังทำอยู่นั้นเป็นเพียงแค่การ "เริ่ม" เท่านั้น

เป็นการเริ่มทำให้ทุกคนรู้จักกัน ให้ทุกคนช่วยกันแก้ปัญหา ดูซิว่าจะบูมยังไงให้พร้อมกัน

ให้ทุกคนรวมหัวกันแอบนินทาพี่ๆ ว่าแม่งจะโหดไปไหน

นั่นคิดสิ่งที่รุ่นพี่(อย่างน้อยก็ผม)ต้องการ

ผมไม่รู้ว่าคนอื่น หรือที่อื่นจะคิดอะไรตอนที่กำลังว้ากน้อง อาจจะแค่แกล้งรุ่นน้องเอาสนุก ไม่ได้แคร์อะไรก็ได้

แต่ตอนที่ผมเป็นพีว้าก ผมคิดว่ารุ่นน้องต้องเกลียดต้องกลัวผมเป็นแน่ แต่ก็ยอมให้น้องเกลียดนะ 

ถ้านั่นจะทำให้เขาได้พูดคุยกันและได้ทำความรู้จักกัน

(ถึงแม้น้องจะไม่เกลียดและแกล้งทำเป็นกลัว เสียด้วยซ้ำ ฮา ฮา)

สุดท้ายแล้วรุ่นน้องอาจจะไม่ได้รักกันเพราะการว้ากเสียงดังจากรุ่นพี่ 

แต่อย่างน้อย ก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้พวกเขาได้ "รู้จัก" กัน

"ตราบที่ยังไม่ "รู้จัก" กัน คำว่า "รักกัน" ก็เป็นแค่คำสั่งของพี่ว้ากเท่านั้นเอง" : นิ้วกลม