เอาชนะตัวเอง หรือ เอาชนะคนอื่น

บล็อคสุดท้ายที่อัพก็พร้อมกับอัพเดต Wix ตั้งแต่เมื่อเดือนเมษายนที่ผ่านมา นานจัง

ช่วงหลายเดือนที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นหลายอย่างในชีวิต คุณเองก็คงเช่นกัน

มีอย่างหนึ่งที่ผมควรจะทำ ซึ่งควรจะเริ่มทำตั้งแต่ Wix เสร็จคือ "หางานใหม่"

เชื่อว่าคงไม่มีใครอยากหางานใหม่บ่อยๆ หรอก โดยเฉพาะคนที่มีภาระหนี้สิน

ผมเองก็เช่นกัน

เห็นคนแชร์บ่อยๆ ในเฟสบุ้คว่ากรุ๊ปเลือด "เอ" เป็นพวกที่ไม่ชอบความเปลี่ยนแปลง

ผมในฐานะคนกรุ๊ปเอคงต้องบอกว่า "จริงครับ"

ก่อนหน้าที่จะมาทำงานอยู่ในบริษัทปัจจุบัน ก็ออกจากงานมาหลังจากที่เพิ่งทำได้เพียงหนึ่งเดือน

สาเหตุก็คือไม่สนุกและน่าเบื่อ

แน่นอนว่าเงินเป็นปัจจัยสำคัญ แต่ผมเชื่อว่าไม่มีใครอยากแค่ทำงานเพื่อได้เงินไปวันๆ หรอก

ผมเชื่ออย่างนั้นจริงๆ

งานที่ไม่ได้เกิดจากความชื่นชอบ ความหลงใหล หรือPassion (แหม ดัดจริต)

คงเป็นงานที่ซังกะตาย แต่หลายคนก็ไม่มีทางเลือก

ทีนี้ผมจึงหางานใหม่ โดยยึดความหลงใหล้ในตัวหนังสือ และความชื่นชอบในมอเตอร์ไซด์เป็นหลัก

และให้สัญญากับตัวเองไว้ว่าไม่ว่าออฟฟิศใหม่ที่เข้าไปจะดีหรือเหี้ยแค่ไหน

ก็จะอยู่แค่ ปีเดียว

คิดเอาเองตามประสาคนเพิ่งเข้าวงการมนุษย์ออฟฟิศว่าคงม่ไมีออฟฟิศไหนดีเลิศไปเสียทุกอย่าง

ออฟฟิศผมก็เช่นกัน แม้ทีมทำงานที่อยู่ด้วยจะสุดยอด น่ารัก เป็นกันเอง เฮฮา

แต่ก็ย่อมมีปัจจัยอื่นที่สร้างคลื่นในบึงน้ำที่นิ่งสงบได้เสมอ

บางทีก็แค่คลื่น บางคราก็พายุ บางครั้งหนักถึงขนาดน้ำวน หนักๆ ก็มีทอร์นาโดหอบคนหายไป

ทิ้งให้คนที่เหลือผจญคลื่นลมต่อไป

สารภาพว่าเคยจะถอดใจสละเรือก็หลายครั้งแต่ด้วยสัจจะที่ให้กับตัวเองเอาไว้

เลยตัดสินใจมองไปยังความสนุกที่รออยู่เบื้องหน้า

ผมบอกกับพี่ช่างภาพเสมอว่าผมเป็นพวกทำงานบนพื้นฐาน "ความสนุก"

ถ้าทำงานแล้วไม่สนุก ก็คงรู้สึกแย่และงานที่สร้างขึ้นคงไร้ชีวิตชีวาแน่ๆ

แต่หลังจากทำงานจนครบปีก็ยังไม่ตัดสินใจลาออกสักที

เหตุผลที่ให้กับตัวเองคือ ยังไม่มีคนมาแทน

ที่ออฟฟิศยังหาคนเพิ่มไม่ได้สักที แล้วเราก็มองว่าถ้ายังอยู่ต่อไป ก็มีแต่สิ่งดีๆ สิทธิดีๆ

สิทธิพิเศษที่คนหาเช้ากินค่ำฐานะปานกลางค่อนมาล่างๆ คงหาได้ยาก

จุดนี้ล่ะที่ทำให้เรารู้สึกว่าเราเริ่ม "หลง"

หลงแบบที่คนทำอาชีพนี้บางคนหรือหลายคนคงเป็นกัน

เอาว่ะลองอยู่ต่ออีกสักพักก็ได้ เราบอกกับตัวเอง

เท้าความตั้งไกลมาเข้าเรื่องสักที

ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนกับเรากำลังถอยออกห่างจรวดของเราออกมา

สถานการณ์ค่อนข้างนิ่ง จรวดดีดตัวคงยังไม่จำเป็นต้องใช้

จนวันหนึ่งเราก็โดนตำหนิด้วยความรู้สึกที่ว่าเป็นการตำหนิที่มีมูลเหตุเจืออยู่น้อย

หลายคนในทีมก็โดน

ท้ายสุดก็มีบทลงโทษเกิดขึ้น บทลงโทษที่เหมือนเป็นตัวจุดชนวนจรวดของเรา

แต่ด้วยความคิดตอนนั้น

เรากำลังโดนดูถูก เราอยากเอาชนะ เราอยากลบคำสบประมาท

ผมเกลียดมากเวลาที่มีใครมาบอกว่าเราไม่เต็มที่กับงาน

จริงอยู่ที่มีคนวัดแค่ผลงานที่ออกมาโดยไม่สนใจขั้นตอนหรือวิธีการ

โชคดีที่ผมไม่ใช่คนโลกแคบแบบนั้น

ถ้าเป็นผม ผมจะตั้งคำถามว่าทำไมถึงไม่ดีล่ะ เพราะอะไร เหตุคืออะไร คนทำคิดอะไรอยู่

แบบเดียวกับที่ผมตั้งคำถามกับคู่แข่งในสายงาน

มีคนเชียร์ให้ผมเอาชนะเพื่อพิสูจน์ตัวเอง

แต่ก็มีคนบอกว่า พอมึงทำได้ทีนี้มึงก็จะถอยออกมายาก มึงกำลังยืดเวลาให้ตัวเองเฉยๆ

คนที่บอกก็คือคนที่เชียร์ให้ผมดีดตัวออกจากยานที่สวยแต่รูปมาแต่ไหนแต่ไร

เรารู้ตัวเองอยู่แล้วว่าเราตั้งใจทำงานแค่ไหน

เราให้ค่ากับงานที่ทำมากแค่ไหน

เราทุ่มเทแค่ไหน

เราทำอะไรเรารู้ตัวเองอยู่

เราไม่เห็นต้องสนคำพูดคนอื่นเลยสักนิด

"เราไม่เห็นต้องสนใจหรือให้ค่าคนที่เขาไม่เห็นค่าในตัวเรา"

ฟังดูเป็นประโยครักน้ำเน่า แต่จะว่าไปก็จริง

ที่นี้ก็ประจวบเหมาะมีคนจุดชนวนจรวดให้เราแล้วหลังจากเก้ๆ กังๆ มานาน
เราก็มานั่งสำรวจความพร้อมหลายๆ อย่าง
เอาล่ะเราออกมาอยู่เปล่าๆ ได้หนึ่งเดือนบวกพอมีเงินเหลือสำหรับเดือนถัดไป

ดังนั้นจังหวะนี่ล่ะเหมาะที่สุดแล้วสำหรับการเปลี่ยนงานอย่างที่เราตั้งใจเอาไว้

ตอนนี้ก็ใกล้เวลาที่จรวดก็ออกตัวแล้ว

แต่บอกได้เลยว่าไม่ง่าย

มีความกดดัน มีรังสีแปลกๆ เจือด้วยความห่วงใยในทีมของเราอยู่บ้าง

ไหนจะแอนดรอยที่พยายามจะคุกคามจรวดเพื่อไม่ให้ดีดตัวไปได้สวยงามอย่างที่ตั้งใจ

แค่ตอนนี้ที่ผมตัดสินใจทำตามคำพูดของตัวเองโดยไม่ยึดอารมณ์ที่อยากเอาชนะเป็นที่ตั้ง

ผมว่าก็คงโอเคอยู่

ไม่รู้เหมือนกันว่าสุดท้ายจะดีดตัวออกมาได้อย่างสะบักสะบอมแค่ไหน

อย่างน้อยเราก็ได้เอาชนะความอยากเอาชนะของตัวเองและทำตามทำพูดที่ให้ไว้กับตัวเองได้เสียที

ทำได้โดยไม่ต้องแคร์อะไรหรือใครหน้าไหนเว้นแต่เงินในกระเป๋าและภาระหลักหมื่นต่อเดือน

ฮือออ ออ พูดแล้วเศร้ากินข้าวคลุกน้ำตาแพพ